pojęciowych [Katz, Blumler, Gurevitch; 1974: 2-21].<br><br>&lt;gap&gt; <br><br>Każde z powyższych założeń jest dosyć łatwe do zakwestionowania, a ich całość wywołuje poważne zastrzeżenia. Wady i słabości analizy funkcjonalnej zjawisk społecznych są powszechnie znane, a z kolei założenia funkcjonalne ukryte w schematach teoretycznych i badawczych kierunku "korzystania i satysfakcji" wcale ich nie przezwyciężają [Carey i Krieling 1974; Elliott, 1974]. Nie powtarzając tu ich szczegółowej krytyki, podkreślę jednak, że choć funkcjonaliści teoretycznie uwzględniają dysfunkcje studiowanych zjawisk i procesów, tzn. dostrzegają ich negatywną rolę w utrzymywaniu równowagi systemu, to nie traktują tych dysfunkcji jako zjawisk w innym sensie pozytywnych, np. przyczyniających się do powstawania nowych