jeziornych miąższości mogą być znacznie większe, np. nawiercone w Polsce niektóre utwory czerwonego spągowca, dolnej jury lub pliocenu (Książkiewicz 1979). Z reguły miąższość osadów zawiera się w przedziale od kilku do kilkunastu metrów. Rzadko występują misy, w których miąższości są rzędu kilkudziesięciu metrów, a wyjątkowo, gdy są jeszcze większe. Tempo przyrostu osadów jeziornych jest większe o 100 do 1000 razy od głębokowodnej depozycji oceanicznej i zawiera się najczęściej w przedziale od 0,1 mm/rok do 2 mm/rok. W przypadku jezior przepływowych obliczenie dostarczanej masy osadów, a tym samym tempo ich przyrostu, określa się z bilansu ich przychodów i rozchodów