chce pić z błękitu<br>Nikt, Katarzyno, i jasność mam ciemną.<br><br>II<br><br>W oczy nieba jak żołnierz spoglądam raniony,<br>Pod miękkie skrzydła ptaków głowę chyląc gorącą,<br>Jak dobrze słyszę trzcinę i brzozę szeleszczącą,<br>Jak dobrze słońce w twarz uderza jak we dzwony.<br><br>Tak się kiedyś cieszyłem błękitem i jasnością,<br>A dzisiaj puchar ten wypijam pełen smutku,<br>I chciałbym, jak z muzyką, odejść po cichutku,<br>Jak z szmerem długich traw z błękitną mą miłością.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;ODWRÓT&lt;/&gt;<br><br>Dzwoniące i krzyczące miasta w porannym zachwycie,<br>Barwą strojów i słońcem, pijanym malarzem,<br>Wchłaniające zielone bulwary jak pianę,<br>I druhy jako ręce chowane w błękicie -<br><br>Oto staję przed