znaleźliśmy się wszyscy w sali dopiero po capstrzyku. Kilku żołnierzy, którzy poszli pracować na kuchnię przyniosło wielkie pudło z sucharami. Jedliśmy więc suchary i dzieliliśmy się uwagami na temat chamstwa i brutalności, które w tej jednostce dawało się zauważyć na każdym kroku. Nawet kiedy leżeliśmy słychać było jak jakiś dziadek puszcza dżampem po korytarzu swych młodych. Rysiek i ja niepokoiliśmy się dość mocno. Wszak miało nas odwiedzić tych dwóch jesionów, którzy rzucili nas na glebę tuż po wejściu do jednostki. Na szczęście jednak nie przyszli. Pojawił się natomiast jakiś niewysoki gość o pucołowatej, bijącej cwaniactwem twarzy. Nie sprowadzało go nic konkretnego