z wyrazem surowości i pogardy na twarzy. On, który zawsze wierzył, że czas to pieniądz, nie życzył sobie bezcelowej zwłoki: od razu spoczął na katafalku <foreign>comme il faut</>, z gromnicami nad głową. Cały majątek, jaki mu pozostał - chińskie wazy ze słynnej prywatnej kolekcji - zapisał miastu. Raz zamkniętych powiek więcej nie raczył otworzyć, pogrzebano go niezwłocznie w rodzinnym grobowcu Strobblów, wykładanym porcelaną. Na pogrzeb przyszli tłumnie uczniowie gimnazjum realnego, którzy do mundurków przyszywali - kłując sobie palce - przedwojenne wojskowe guziki z lwem w koronie. Po tych guzikach rozpoznawali się przeciwnicy rozdzielania włosa na czworo, wrogowie wszelkiej mętności. Gimnazjalni belfrzy bili za nie liniałem