w liściach, a tuż nad ziemią począł pełzać lekki jak pierze, ledwo widoczny opar. Polek szczękał zębami, choć deszcz był ciepły. Nie spuszczał wzroku z domu mieniącego się wilgocią. Dokoła pachniało mokrym zielskiem i świeżą, jak gdyby dopiero co rozkrajaną ziemią. W domu zapalono gdzieś światło. Migotliwy jego refleks uderzył raptownie w okno pokoju jadalnego. Potem drgnęła firanka, ni to potrącona czyjąś ręką, ni to ruszona przeciągiem. Polek zlizał pachnącą kamieniem wilgoć z ust, przymknął zmęczone oczy. Oparty o sprężyste gałęzie krzaku jął myśleć wreszcie o konieczności powrotu do domu. Deszcz trzepotał się cicho na śliskiej płachcie dykty. Oddzielne, wezbrane krople