komórek. Dopiero <br>w ordowiku trójosiowe igły niektórych gąbek poczęły "sklejać się" ze sobą, formując litą konstrukcję kratownicy (ryc. 6.6). Wtedy więc prawdopodobnie komórki wydzielające szkielet zlały się w sieć syncytium, co charakteryzuje dzisiejsze gąbki szklane (Hexactinellida). Igły mogą być powiązane ze sobą nieregularnie przez cement krzemionkowy bądź połączone w regularną, jednorodną sieć, w której nie ma granic pomiędzy poszczególnymi igłami (ryc. 6.7). Inne syncytium tworzy złożoną wielowarstwową sieć przy powierzchni ciała, poprzez którą swobodnie przepływa woda przepędzana ruchem wici osobnych komórek osadzonych w syncytium. Palisada microvilli wokół wici służy do wychwytywania pokarmu. Większość prymitywnych heksaktinellidów wymarła w późnym paleozoiku