zmiętymi twarzami niby człowiek uporczywie czemuś zaprzeczający. Od czasu do czasu rozwiera się raptownie jakieś oko, spogląda przez moment z nieprzytomnym wyrazem zdumienia, po czym jakby z dezaprobatą wobec otaczającej rzeczywistości, bladej i zmiętoszonej, czym prędzej się zamyka. Postanawiam za wszelką cenę czuwać, aby podejrzeć, jak się dokona karkołomne odkształcenie ścieśnienia w rozprzestrzenienie, ale ciągle nie bardzo wierzę, żeby to mogło istotnie nastąpić.<br>Lecz co to? Nagle pociąg przyśpiesza biegu. Jak dotąd sapał, męczył się i wił, usiłując niezdarnie wdrapywać się pod górę, tak nagle rzuca się z westchnieniem ulgi w opadające łagodnie zbocze i rześko podzwaniając kołami pędzi radośnie przed