w bawełnę ten kciuk lewej nogi! Ja zaczynam. Otóż ta gadka­szmatka o skarbie... to dla władz i dla ludu miast i wsi. Jedni i drudzy uważają mnie za stukniętego i dlatego tolerują moje chody. Myślą sobie: "Znowu przyjechał tu ten dziennikarzyna, co mu się marzy, że tym razem poderwie suma jak byka! I że miasteczko się zleci, żeby razem z nim ciągnąć to wędzisko, ten sznur nylonowy... żeby na brzeg tego potwora, w którego brzuchu Jonasz ze szkatułką na kolanach. A w tej szkatule - spojrzy na Hansa, przypomni sobie gafę z zębami złotymi - eee... rozgadałem się. Jedno powiem: Tuszy pragnie