nastąpił on dopiero po jej interwencji. Joanna powinna sama pamiętać, że ma być w domu przed zmrokiem, bo inaczej prędzej czy później zejdzie na złą drogę. Wezwany na świadka Czesław milcząc siedział za stołem. Za to Helena stała, wielka i rozłożysta, napęczniała gniewem, który wylewał jej się z ust i sypał błyskawicami z oczu, wzbierając w jej ciele coraz to nową falą, napierającą na Joannę i przygniatającą ją do ziemi. W końcu gniew przeszedł w urazę i Joanna mogła już iść do swojego pokoju, z którego za karę przez tydzień - po powrocie z obiadu - nie wolno jej było wychodzić.<br><br>Nakaz siedzenia