dostosowane do wymiarów i urody lalek. Bo po zakończeniu dorosłego i dziecięcego szycia panna Milcia robiła z nich prześliczną &lt;orig&gt;lalczyną&lt;/&gt; konfekcję. Dziewczynka i krawcowa rozumiały się doskonale. Panna Milcia zaraz pierwszego dnia mrugała porozumiewawczo a konspiracyjnie i sprawa była "zaklepana". Mama z babcią udawały, że niczego nie widzą. Panna Milcia sypiała przez tydzień w małym pokoiku, a maszyna zaczynała klekotać od samego rana. Przy obiedzie tata żartował wesoło i dopytywał o ewentualnych konkurentów, a ona, zarumieniona i szczęśliwa z okazywanego jej zainteresowania, opowiadała o nich zabawnie i krytycznie.<br>- Panno Milciu - radził tata poważnie - niech pani za długo nie przebiera. Dobry mąż