poprzedniego.<br>&lt;q&gt;W Utyce<br>obywatele<br>nie chcą się bronić<br>w mieście wybuchła epidemia<br>instynktu samozachowawczego<br>świątynię wolności<br>zamieniono na pchli targ<br>senat obraduje nad tym<br>jak nie być senatem<br>obywatele<br>nie chcą się bronić<br>uczęszczają na przyśpieszone kursy<br>padania na kolana&lt;/&gt;<br>(Pan Cogito o postawie wyprostowanej)<br>W tej sytuacji tytułowy bohater tomu decyduje się stać &lt;q&gt;na wysokości sytuacji, chociaż jego los jest przesądzony: (...) patrzy mu w oczy / w miejscu gdzie była / jego głowa&lt;/&gt;. Wygłasza &lt;tit&gt;Przesłanie&lt;/&gt;, w którym wzywa do heroizmu. Jest to nawet heroizm straceńczy; wie, że czeka go choćby skrytobójcza śmierć na śmietniku. Lecz jeżeli zdecydował się być wierny do końca