były tylko wspomnieniem, niespiesznie ożywianym, gdy spotykali się czasami, z dala od ulicznego gwaru i równie hałaśliwych, nudnych pabów. Rubin czekał już na drewnianym mostku. Zygmunt zbiegł po piaszczystej skarpie i krzyknął z daleka:<br>- No cześć, już jestem!<br>- Cze, cze! Spóźniłeś się - zaznaczył Rubin, gdy podali sobie ręce. - Widzę, że twarzyczka w porządku... Nieźle ci wpieprzyli, widziałem cię zaraz po tym.<br>- E, nic wielkiego. Goi się jak na psie... Coś się stało?<br>- Coś się stanie! - Rubin zaśmiał się diabolicznie. - Ale spokojnie, jeszcze nie teraz - nagle spoważniał.<br>- Co nie teraz? Mów jaśniej!<br>Rubin sięgnął powoli po papierosa. Widząc przeczący gest Zygmunta, schował