oczach innych zwielokrotnionych radości i niewygód istnienia: malarze, tacy jak np. Roman Opałka, dokumentujący serią zapisywanych cyfr upływ czasu, odcinanego z własnej (ograniczonej i skończonej) puli życia.<br>Białoszewski i tu się wyróżnia, oddziela i wyosobnia. U niego nie pojawia się pojęcie biegnącego czasu. Żadna forma istnienia nie jest z góry uprzywilejowana, ale to znaczy również, że żadna nie jest zdegradowana i odrzucona. Czasoprzestrzeń Białoszewskiego nie ma miejsc ważniejszych i mniej ważnych, nie ma w niej czarnych dziur i stanów rozrzedzonej materii. Trwa w skupieniu - spełnionym lub potencjalnym - "bez piękna puchy", o której pisał poeta w wierszu zaczynającym się od słów: &lt;gap&gt;.<br>W