za wszelką cenę postawić na swoim. Dyplomatycznie i łagodnie:<br>- No, synku, nie bądź taki, bo aż mi wstyd przed wszystkimi. Chodź, naleję ci ciepłej wody.<br>- O rany boskie! Matka się uparła. Zachcianki jakieś. Gdzie ta woda?<br>I z boleśnie wykrzywioną twarzą Mieciek zabiera się do mycia nóg.<br>Dziadzia wychodzi z ustępu, ponuro spogląda wokół i z godnością poczyna nacierać się wodą kolońską. Mieciek z zazdrością spogląda na proste załatwienie kwestii nóg. Dziadzia pokropił je wodą, roztarł i sprawa załatwiona. Lucjan, ubrany, czyściutki, jadł śniadanie i czytał ŤStrzelcať. &lt;page nr=95&gt; Pismo to abonował Mieciek, tak jak zresztą wszystkie, bez różnicy tendencyj politycznych. Przysyłano mu