która mogłaby zamącić nasze pisarskie pojednanie, gdyż polityka nie przeszkadzała wtenczas zagorzałym lewicowcom żyć w zgodzie z pisarzami o zupełnie odmiennych poglądach. Pito wspólnie wódeczkę, urządzano razem występy na zabawach, wykpiwano siebie nawzajem. Nie było obrażania się ani protestów. Każdy przecież miał jakieś swe słabe strony, które zręcznie wychwycone wzbudzały wesołość i nikomu to nie szkodziło. Wzbudzało raczej sympatię. Prawda, jakie to dawne czasy, skoro dzisiaj nawet drobna aluzja skierowana w stronę znanej osoby powoduje oburzenie, komentarze prasowe i sądowe pozwy?<br>Zaniedbana fasada kamienicy mało już komu przypomina, że było tu kiedyś centrum życia literackiego Krakowa. Stąd rozchodziły się dymy artystyczne