by zbudować tamtejszym mieszkańcom zegar jeszcze wspanialszy niż ten, który stoi w naszym kościele Mariackim. <br>- Kłamstwo! - krzyknął Toruńczyk. - Posiwiały me włosy i ręce moje stały się niepewne. Choćbym chciał, nie zdołam już stworzyć po raz drugi takiego dzieła. <br>I pogardliwie odwrócił się plecami do oszczercy. Patrzał w okno, za którym widniały kamieniczki przy Długim Targu i mewy latające nad Dworem Artusa i ceglaną Bramą Kog. Bielały na szarym, chmurnym niebie jak dziwaczne, wróżebne znaki. <br>- Patrz, sławetny mistrzu! - rzekł burmistrz. - Napatrz się do syta, albowiem po raz ostatni oglądasz dziś światło dnia. <br>Nie skończył jeszcze, gdy na kamiennej posadzce załomotały głuche kroki