Bielskiego nie różni się niekorzystnie od ówczesnego dziejopisarstwa powszechnego. W tym względzie - to znaczy w koncepcji dziejów, które układają się w jednolity, można by rzec: w jednotorowy ciąg od stworzenia świata do momentu powstania dzieła. Taki sumujący, addytywny układ był próbą spojrzenia na współczesną epokę jako na spadkobierczynię przeszłości: mógł wspomagać przekonania humanistów o potrzebie odradzania starożytności, ale mógł też służyć reformacyjnym tezom chiliastycznym (por. rozdz. I) o zepsuciu świata, który naprawiony zostanie w nadchodzącej dopiero epoce Ducha Świętego.<br>U Bielskiego występują wyraźne sympatie i antypatie: niechęć do Kościoła rzymskiego i życzliwość dla reformacji. Dla tych powodów Bielski uchodził za jej