się na lepsze, i oddają ten dług, spłacają go, pocieszają innych, klepią ich po ramieniu, ale wtedy rzadko opowiadają o sobie, jakby wstydzili się swojego szczęścia. Gdy maż jest dla żony niedobry, podły, bije ją albo zdradza, to ona chętnie zwierza się z tego wszystkim naokoło i niczego się nie wstydzi, bo ta potrzeba czyjegoś współczucia, dobrego słowa, jest silniejsza niż wstyd. Ale kiedy ta sama albo inna kobieta obudzi się rano po wspaniałej nocy ze swoim ukochanym, po nocy pełnej miłości, to nie opowie o tym, będzie się wstydzić. No niech pan sam powie, ile pan słyszał kobiet opowiadających o