tego człowieka. Piszesz..."<br>- Proszę tu zaczekać.<br>Jerzy biegnie z powrotem. Brama. Podwórze. Schody. Pierwsze piętro, drugie, trzecie. Przystaje nasłuchując. Na dole strzeliły drzwi. Popłoch. Nic. Cisza. Przebiegnie. Czwarte, piąte. Teraz to najtrudniejsze: Zapukać. Przykłada ucho do drzwi: cisza. Nagle aż odskoczył. Zapukał głośno, silnie. Klamka drgnęła. "Za szybko, ktoś stał za drzwiami" - przelatuje szalona, żegnająca świat myśl. W progu babcia. Jerzy wymija ją w korytarzu, dopada do stołu. Zbiera papiery i patrzy za okno, tam vis a vis, gdzie wtedy.:. Zamarł. Znów mundur w oknie. Niemiec w zielonkawoszarym mundurze pocztowca wychyla się z okna, podnosi rękę. Zawieszone na niewidocznym stąd sznurku bujają