przyglądać się bitwom toczonym na nieboskłonie. Niewielu ma to szczęście, gdy blok czuje na sobie oddech innych bloków, gdy kamienice nie wystają powyżej dachów innych kamienic. U Bociana można było zachłysnąć się widokiem zmierzchów, walk dnia z nocą i dostać zawrotu głowy od nieosłoniętej przestrzeni.<br>W domofonie odezwał się znajomy zachrypnięty głos, po czym zadźwięczał zamek. Zygmunt znalazł się w środku. Stara dwudrzwiowa winda z prychaniem uniosła go powoli na samą górę. Na korytarzu Bocian, w śmiesznych kapciach-pieskach, kompletnie niepasujących do przyciężkawej postury poety, odebrał prezent, wskazał na usta: - Tu chyba oberwałeś czymś twardym - i poprowadził do mieszkania.<br>Mała klitka