nie tylko o studium o Maeterlincku, w którym żywioł portretowy współżył z dyskursem programowym) ostatnie przejawy Młodej Polski, choćby książkę Zygmunta Zaleskiego, w jakiej znaleźć można rozległe portrety Alberta Samain i Leopolda Staffa, i obszerny zbiór Jana Szaroty , który jest ostatnią wybitną książką krytycznoliteracką reprezentującą Młodą Polskę, książką spóźnioną i zapewne z tego powodu nie dostrzeżoną przez współczesnych, docenioną dopiero w czasach ostatnich; ten obszerny tom wypełniony jest w większości właśnie portretami. W portrety krytyczne przemieniają się drobne, czasem tylko okolicznościowe, artykuły, portretami w jakiejś mierze stają się głębinowe analizy poszczególnych utworów na przykład Wyspiańskiego. W pracach Brzozowskiego żywiołu portretowego nie