wzniesiony ofiarom stalinowskiego obozu pracy, ma inskrypcje w trzech językach - polskim, ukraińskim i niemieckim - oraz dwa krzyże: katolicki i prawosławny. I równie skomplikowaną co forma plastyczna - historię powstania, wieńczącą wiele lat sporów. Dlatego dobrze, że wreszcie został odsłonięty, w obecności prezydentów Polski i Ukrainy, bo służy łagodzeniu wzajemnych krzywd i zasypywaniu podziałów. O współpracę i "znaki pokoju" - jak się okazuje - najłatwiej na najwyższym szczeblu. Polska konsekwentnie pełni rolę promotora Ukrainy wobec instytucji międzynarodowych, w których ma więcej do powiedzenia. Gorzej z wzajemnymi obrotami handlowymi. Najgorzej z praktycznym, codziennym sąsiedztwem, na przykład Przemyśla i Lwowa, gdzie ciągle nie sposób pozbyć się uprzedzeń