krzyknął, że maszynista rodem z Zakopanego zabiera wolną lokomotywę i wraca do domu. Rzuciłyśmy się, z gromadką równie jak my zagubionych pasażerów, by zdobyć miejsce na lokomotywie. Nie wiem, jakim cudem udało nam się wspiąć na parowóz, oblepiony już ludźmi i przywrzeć do jego obłej, lodowatej żelaznej powierzchni. Wypatrzyłam jakieś żeliwne koluszko wystające z gładkiego cielska lokomotywy, zdjęłam pasek od spodni i przeciągnąwszy go przez to kółko udało się uzyskać w miarę solidny uchwyt. Musiało to zabawnie wyglądać - taka lokomotywa pokryta gęsto ciałami w przeróżnych pozach, nam jednak nie było do śmiechu. Na szczęście maszynista mądrze hamował, łagodnie biorąc zakręty dzięki