oby ostatniej) w 1988. Jeśli jest za co dziękować tłumaczowi i wydawcy tej godnej pożałowania bredni, to chyba tylko za to, że pozwolili nam w ciągu pół godziny lektury zrozumieć, jak koszmarna musiała być przez te wszystkie lata oficjalna kultura w NRD. Poza może Rumunią, nie było chyba w szczęśliwie zgasłym Bloku Wschodnim ani jednego kraju, w którym przedstawienia Łamistrajka w roku 1988 nie zakłóciłyby niepowstrzymane ryki śmiechu na widowni.<br> Ale Łamistrajk, jak się dowiadujemy od niestrudzonego tłumacza-komentatora, był w swoim czasie sztuką w gruncie rzeczy bezprzykładnie śmiałą. Fabuła bardziej typowa byłaby przecież polegała na tym, że wszyscy przedstawiciele klasy