żyła, inaczej potoczyłoby się i jej losy. Wyszłaby normalnie za mąż, miałaby dzieci. Matka z pewnością odradziłaby jej związek z Andrzejem, który przysporzył jej tylu cierpień. Wypróbowała wtedy na sobie prawdziwość powiedzenia, że najgorsza jest samotność we dwoje. Nigdy już nie czuła się taka samotna. Ta jego mityczna żona, która zmaterializowała się w najmniej odpowiednim momencie. Przyszła do mieszkania na Krakowskim Przedmieściu, chyba po to tylko, aby pokazać Ewelinie swój brzuch. Nie sposób go było nie zauważyć, był takich rozmiarów, że należało się liczyć z narodzinami bliźniąt. A on, przyszły szczęśliwy tatuś, jeszcze poprzedniego dnia przysięgał Ewelinie, że mają z żoną