Miał ledwie siedem wiosen i nie dostał jeszcze imienia, ale Magwer z całego rodzeństwa jego właśnie kochał najbardziej.<br>- No, dobrze już - pogładził chłopca po głowie. - Idę, bo niedługo zacznie świtać. Muszę się jeszcze pożegnać z Ziemią.<br>- Czekaj! - nagle chłopiec coś sobie przypomniał i nim Magwer spytał, w czym rzecz, znów zniknął w chacie.<br>Wrócił po chwili z kawałkiem papieru.<br>- Będzie siedem dni temu, jak przyszedł goniec z Dabory. Przyniósł pismo. Dla ciebie.<br>- Co to jest? - Magwer wziął zwinięty kawałek szarego papieru, jaki wyrabiają w Chościskach, i szybko go rozpostarł.<br>- Poświeć tu - kiwnął na brata. Mino przysunął ogarek.<br>Magwer przez chwilę patrzył