latem otwarte do późna. Inni szli zajrzeć do -szpitala sióstr Św. Zbawiciela po lekarstwa czy do znajomych. My z Piolantim na spędzenie ostatnich godzin dnia obieraliśmy wewnętrzne podwórze. Stała tam pod oknami, z których padało światło refektarza, szeroka ławka. Siadałem na niej okrakiem. Toż czynił Piolanti, choć z pewnym skrępowaniem, zwłaszcza że musiał do tej pozycji zadzierać sutannę. Ale w ten sposób grało się przyjemniej, będąc zwróconym do szachownicy. Liczyła ona sobie dziesięć pól, zgodnie z przepisami starej włoskiej gry zwącej się satta, w której prawidła ksiądz Piolanti od razu pierwszego wieczoru mnie wtajemniczył. Sam grał doskonale: bił mnie więc w niej