inaczej postępowali Szwedzi. Sprawa misji Ansgara, którą miał się zająć wiec, została najpierw omówiona i uzgodniona w ścisłym gronie przez króla i możnych. Radzili oni nad tą sprawą - podobnie jak pyrzycka starszyzna - w zamkniętym pomieszczeniu, z którego wyszli tylko po to, aby wróżbę z losów przeprowadzić tam, gdzie tego wymagał zwyczaj, czyli na otwartej przestrzeni (exeuntes igitur more ipsorum in campum, miserunt sortes). Wiec odbył się później i w innym miejscu, ale omawiano na nim i podjęto decyzję uzgodnioną już wcześniej na podstawie wyroczni. Sam Olaf traktował zresztą oba etapy decyzji przyzwalającej na misję łącznie, gdy tłumaczył Ansgarowi, że musi zasięgnąć