Słownik języka polskiego PWN

Na czasie

Dlaczego Kraków to Kraków?
Różne są opinie na temat pochodzenia tej nazwy. Aleksander Brückner w Słowniku etymologicznym języka polskiego (Wiedza Powszechna, Warszawa 1989) wywodzi ją od kraka, czyli kruka.

A Andrzej Bańkowski w tomie 1 Etymologicznego słownika języka polskiego, w haśle krakać pisze tak: „ (…) Nie należy tu nazwa miejscowa Kraków przez kronikarza staropolskiego wywodzona od krakania kruków na pobojowisku; raczej od imienia jakiegoś Chorwata na służbie księcia Wielkich Moraw, który ów gród założył dla ujarzmienia Wiślan; por. serb.-chorw. krak ‘noga’ (…)” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000).

Więcej
Łatwo pomylić

JAKKOLWIEK
Jakkolwiek wyrazów z członem –kolwiek jest wiele, nie uważamy go za osobny wyraz, bo trudno przypisać mu wyraźne znaczenie. W połączeniach wskazuje, że nie jest specjalnie ważne, jak, kiedy, gdzie, kto czy ile, że to wszystko jedno – ale jak związać to znaczenie z jednym słowem?

Potoczne bądź w jednym ze znaczeń jest podobne do –kolwiek, ale jak bądź piszemy osobno, bo bądź to bądź co bądź też forma czasownika. A jakkolwiek bądź to już za dużo.
Jerzy Bralczyk

Więcej
To ciekawe

DALEKOWZROCZNOŚĆ
Dalekowzroczność w jednym znaczeniu słowniki definiują jako wadę wzroku, w innym – jako zdolność przewidywania, a więc cechę w zasadzie pozytywną.

Dalekowzroczny kierowca (przykład z tego słownika) wypatrzy wprawdzie przeszkodę daleko na szosie, ale może nie widzieć wyraźnie tablicy rozdzielczej. Dalekowzroczny polityk (przykład bliski innym, podanym w słowniku) może trafnie oceniać odległą przyszłość i sprawnie realizować dalekosiężne plany, ale nie wygrać najbliższych wyborów. Tylko czy wtedy nazwiemy go dalekowzrocznym? W polityce dalekowzroczność oznacza zdolność przewidywania i dalekiej, i bliskiej przyszłości.
Mirosław Bańko

Więcej

Słowo dnia: maltoza

Sponsorowane

Zagraj z nami!

Chcesz sprawdzić swoją znajomość języka?

Zagraj teraz

Zasady pisowni

72.A. [273] Nazwy łacińskie

Nazw łacińskich należy używać w postaci spolszczonej. Od tej zasady istnieją następujące wyjątki:

1. Stosowanie pisowni oryginalnej jest uzasadnione tylko w tekstach naukowych.

2. Nazwy typu Aqua Sextiae, Praeneste nie są transkrybowane, możemy natomiast je przetłumaczyć (pod Wodami Sekstyjskimi), ewentualnie dodając pisownię oryginalną w nawiasie: pod Wodami Sekstyjskimi (Aqua Sextiae).

3. Nowołacińskie nazwiska humanistów, np. Cochanovius, Dlugossius, Sarbievius, zapisujemy również w postaci oryginalnej; jeśli jednak wariant spolszczony takiej nazwy jest mocno zakorzeniony, odstępujemy od tej reguły i piszemy: Hozjusz, Kartezjusz, Knapiusz (zamiast Hosius, Cartesius, Cnapius).

... >>