21 lutego przypada Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego. Został ustanowiony przez UNESCO w 1999 r. dla upamiętnienia wydarzeń mających miejsce w 1952 r. w miejscowości Dhaka, obecnej stolicy Bangladeszu. Zginęło tam wówczas 5 studentów, którzy domagali się nadania językowi bengalskiemu statusu urzędowego. Dzień ten ma na celu podkreślenie różnorodności językowej świata, zwrócenie uwagi na języki zagrożone i ginące. To święto ma nam uświadamiać, że chronimy język ojczysty także po to, by nie zagubić tożsamości kulturowej. Warto na co dzień dbać o jego czystość, poznać historię, bogactwo dialektów i tajniki frazeologii. A w kwestiach poprawności – zawsze warto szukać porady Ekspertów w Poradni Językowej PWN!

 

To jeden z codziennych problemów ortograficznych. Co dzień piszemy jednak rozdzielnie, także w połączeniach typu na co dzień czy jak co dzień – ta pisownia staje się oczywista, jeśli pomyślimy, że przecież nikt nie napisze łącznie co rok czy co minuta.

Trochę jednak przeszkadza bliski znaczeniowo przysłówek codziennie, też na co dzień używany. Z drugiej strony pomaga bezbłędnie zwykle zapisywana forma co dnia.

Zwrot kierowany zarówno do dziecka (nawet pozostającego jeszcze w łonie matki), jak i do dorosłej osoby (nie tylko mężczyzny). Wprawdzie nieco ją udziecinnia, ale na tym właśnie polega magia wielu czułych słówek, sprowadzających dorosłą osobę do roli dziecka, dających jej jeśli nie gwarancję, to choćby złudzenie bezpieczeństwa i quasi-rodzicielskiej miłości. W zamian za to błogie uczucie chętnie godzimy się stać bąbelkiem, bobaskiem, dzidzią, niunią, szkrabem...

Rozkoszny bąbelek i nieco już doroślejszy bąbel korzystają z przywilejów dzieciństwa, m.in. mogą sobie do woli bąblować, czyli — jak tłumaczy jeden ze współczesnych słowników — „nic nie robić, leniuchować”. W formie zdrobniałej sympatyczny wydaje się nawet bąbel na pięcie.