Jeżeli się z kimś zapoznamy, nie mówmy, że jest on przez nas zapoznany. On jest po prostu przez nas poznany i teraz go już znamy. Zapoznany zaś to ktoś,

kogo zapomniano lub nie pamięta się należycie. Mówimy o zapoznanych twórcach — czyli o tych, których dostatecznie się nie pamięta. Skoro jednak o nich mówimy, to trochę pamiętamy.

Czad to potoczna nazwa tlenku węgla, trującego gazu, od którego można zaczadzieć, ponieważ go nie czuć i nie widać. To także woń spalenizny, która – choć nieprzyjemna – nie jest tak niebezpieczna.

Najnowsze znaczenie tego słowa dotyczy muzyki rockowej, określanej jako czadowa lub czaderska, a z muzyki przeniosło się na inne sfery jako potoczne i pozytywne określenie niemal czegokolwiek, por. „Posiadanie dziecka jest czadowe”, „Znalazłam taką oto przemiłą grę. (...) gra jest czaderska” (cytaty z prasy i z internetu). We wszystkich tych użyciach czad ma pochodzenie słowiańskie, inaczej niż czat, z angielskiego chat, czyli pogawędka internetowa. „Czadowy czat” można znaleźć w internecie tysiące razy: „rozmowy, randki, zabawa, relaks, podryw...”.

Czyli: prowadzić nieistotne, nieprowadzące do niczego rozmowy. Od bicia piany nie przybywa niczego konkretnego – tylko piany.

To ironiczne określenie wskazuje na chęć mówiących do samego zabierania głosu, bez wkładu intelektualnego – ale używane jest często przez ludzi o małej umiejętności dyskutowania, którzy w ten sposób odreagowują kompleksy. Nie musimy przeciwstawiać gaduł ludziom czynu: często ci, co dużo mówią, też coś robią.