Słownik języka polskiego PWN

Na czasie

GROSZ
Grosz to słowo pochodzenia czeskiego, w którym pojawiło się jako adaptacja łacińskiej nazwy grossus ‛gruby’, sugerującej, że idzie tu o monetę dużej wartości, o dużej zawartości srebra.

Istotnie, grosze, używane w wielu krajach Europy, miały większą wartość od popularnych denarów. Stopniowo jednak i ich wartość spadała, w Polsce od połowy XVIII w. bito je w miedzi. Dziś polski grosz jest setną częścią złotego, którego nazwa przypomina o kruszcu, z jakiego był kiedyś robiony. Ściślej biorąc jednak, polski złoty jako osobna moneta pojawił się późno, dopiero w XVII wieku, i był wówczas wytwarzany ze srebra. Wcześniej nazwą złoty określono złote dukaty, używane w Polsce.
Mirosław Bańko

Więcej
Łatwo pomylić

UKRÓCIĆ
Niby proste, od krótki, jak skrócić. Ale tu znaczenie przenośne, ze skracaniem się nie łączy, a z krótkością na dużą odległość.

Do tego początkowe u. I, co szczególnie niebezpieczne, jakieś podobieństwo do okrutnego, który jest pisany na pewno przez u. Choć nie ma od tego przymiotnika żadnego wyrażającego okrucieństwo czasownika, to jest on na tyle sugestywny, że może na naszą wyobraźnię wpłynąć, gdy my kogoś albo ktoś nas próbuje ukrócić.
Jerzy Bralczyk

Więcej
To ciekawe

Sprzężenie zwrotne
Czyli: działanie skutku na przyczynę. Przyczyna warunkuje skutek, skutek, jako późniejszy, na własną przyczynę jako przyczynę nie wpłynie, ale może się odbić na tym, co się do niego przyczyniło.

Taki rykoszet. Sam termin nie wpływa na zrozumienie zjawiska, a przy tym brzmi niezwykle zgrzytliwie. Coraz częściej zatem mówi się na to sprzężenie feedback, co rychło może się spolszczyć i stać fidbekiem.
Jerzy Bralczyk

Więcej