Program Mistrz Mowy Polskiej istnieje od grudniu 2000 roku. W ramach Programu grono ekspertów złożone z wybitnych językoznawców, literaturoznawców i socjologów języka wybiera osoby, które, według powszechnie uznanych kanonów, zasługują na miano Mistrzów Mowy Polskiej.

W 2011 roku powstała nowa kategoria w plebiscycie – Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej. Tytuł ten nadawany jest przez członków Akademii Mistrzów Mowy Polskiej inicjatywom lub placówkom publicznym, które pielęgnują i promują najlepsze wzorce polszczyzny. W 2018 roku w kategorii Kuźnia Mistrzów Mowy Polskiej nominowanych było 5 placówek: Audioteka S.A., Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie, Poradnia Językowa PWN, Redakcja Kultury i Edukacji Programu 1 Polskiego Radia, Zespół Szkół Ogólnokształcących w Śremie. W obu kategoriach swojego laureata wybierają także czytelnicy, internauci i widzowie w ogólnopolskim plebiscycie Vox Populi.

 

Jesteśmy zaszczyceni i dumni z otrzymania tak ważnej nagrody. To wyróżnienie dla wszystkich, którzy od 18 lat tworzą Poradnię Językową PWN: dla ekspertów i dociekliwych pytających, dla naszych czytelników i zespołu. Wszystkim serdecznie dziękujemy!!!

Szczególne podziękowania składamy prof. Mirosławowi Bańce – Mirku, to dzięki Tobie Poradnia powstała, rozwijała się, zdobywała uznanie, popularność i stałych czytelników.

 

Gorąco dziękujemy dr hab. Katarzynie Kłosińskiej, wspaniałej propagatorce pięknej i poprawnej polszczyzny, która od trzech lat jest głównym ekspertem Poradni.

 

W ciągu 18 lat istnienia Poradni na pytania odpowiadali:

prof. Mirosław Bańko, prof. Janusz Bień, prof. Jerzy Bralczyk, prof. Aleksandra Cieślikowa, dr Artur Czesak, prof. Janusz Danecki, prof. Grzegorz Dąbkowski, dr Krystyna Długosz-Kurczabowa, prof. Ewa Geller, dr Halszka Górny, prof. Barbara Grabka, dr Jan Grzenia, dr Agata Hącia, prof. Ewa Kołodziejek, prof. Halina Karaś, dr hab. Katarzyna Kłosińska, dr Monika Kresa, prof. Marek Łaziński, dr Maciej Malinowski, prof. Małgorzata Marcjanik, prof. Bogusław Nowowiejski, prof. Radosław Pawelec, dr Barbara Podolak, prof. Janusz Rieger, prof. Zygmunt Saloni, prof. Jerzy Sierociuk, dr Piotr Sobotka, mgr Paweł Swoboda, dr Adam Wolański, dr Monika Zaśko-Zielińska.

 

To dla nas zaszczyt i ogromna przyjemność współpracować z Państwem! Bardzo dziękujemy!

 

 

Dodano: 9.10.2018

 

Kiedyś było jeszcze zaczem, a potem zaczym – co było pisane łącznie, gdy wyrażało ogólną relację czasowej następczości, nie wskazując na żadne konkretne pytające lub względne co.

Gdy chcieliśmy wskazać, za czym coś szło czy było, lub gdy o to pytaliśmy, pisaliśmy osobno. Teraz, gdy chcemy powiedzieć, za czym, czyli mówimy za tym – robimy przerwę, a łącznie pisane zatem, z dawną formą zaimka to w środku, znaczy tyle co więc.

to wybór jednej z dwu możliwości. Przed alternatywą często stoimy: musimy wybierać. Gdybyśmy mówili o dwóch alternatywach, znaczyłoby, że mamy dwa wybory z czterech możliwości — to sytuacja nader rzadka. Coraz częściej alternatywą nazywamy też jedną z możliwości wyboru, przeciwstawianą innej, np.: Alternatywą dla europeizacji jest afrykanizacja.