„Stój, poczekaj, moja duszko!” — woła ułan w jednej z wersji powstańczej piosenki i wydaje się, że dużej części Polaków zwrot ten kojarzy się głównie z zacytowanym utworem, a zatem trąci myszką. Zarysowana w piosence sytuacja zdaje się sugerować, że duszko mówiło się tylko do kobiet. Nic podobnego — duszko (a także duszo) to zwrot kierowany także do mężczyzny, i to niekoniecznie takiego, o którym dziś mówi się eufemistycznie dusza, gdy nie chce się użyć słowa dosadniejszego. Dawne duszko ma dużo wdzięku, nawet jeśli nieco przyprószonego naftaliną. Może warto czasem przywołać urok dawnych, dobrych czasów?