zadumanie
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... liście kasztanów lub chudych, wysokich, szybko tracących liście topoli. Czasem zadumanych nad błotnistą drogą niskich, łbiastych wierzb z długą na koronie...
- ... podobny czas trzy lata wcześniej. Piękną scenerię tatrzańskiej przyrody, powagę zadumanych turni i smreków w czystą bezwietrzną księżycową noc raz po...
- ... płynie, moje panie, straszny smutek wszystkich błazeńskich golemów, wszystkich pałub, zadumanych tragicznie nad śmiesznym swym grymasem.
Oto jest anarchista Luccheni, morderca... - ... zwolnionym tempie, z wyrazem twarzy na zmianę posępnym i melancholijnie zadumanym. Przed drzwiami pracowni zatrzymał się i odetchnął głęboko kilka razy...
- ... w sandał miażdży mnie robala, a On wsłuchuje się z zadumanym uśmiechem w odgłos pękającego chitynowego pancerzyka. No tak, widowisko pod...
- ... szacunku w stronę naszych posłów i senatorów - nie być smutno zadumanym o nasze miasto w tym powstałym województwie.
Nieciekawe jest to... - ... rówieśników, ale szczupłym, żylastym młodzieńcem o gibkich ruchach i melancholijnie zadumanym obliczu. Małomówny, nie przepadał też za tańcami, skalpowaniem zabitych czy...
- ... z atmosferą, dawał im srebrzysty, szary połysk fal powietrznych, cienistych zadumań między dwoma błyskami słońca. A jedna z tych roślin, żółta...
- ... mieczem w ręku, pochylił się ten kamienny bohater i śpi.
Zadumawszy się nad tą postacią, anim spostrzegł, kiedy za mną stanął...
