zmartwieć
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... chmurą stojącą
na połowie nieba. Zwrócił wzrok ku horyzontowi i zmartwiał.
Szło za nim morze.
Jak okiem sięgnąć, rozciągała się spieniona... - ... przeleciał między słupkami sosen i trafił Kuca w czoło. Zygmunt zmartwiał, opuszczając bezwiednie ręce. Kuc upadł na plecy. Twarz zalała się...
- ... ziewnęła okropnie i nadal bez słowa wróciła do łóżka.
Lesio zmartwiał ostatecznie. Nieoczekiwany, niewiarygodny, nieprawdopodobny czyn jego spokojnej, opanowanej, zrównoważonej Kasieńki... - ... swoje życie. Władysław zobaczył świetny, przesadnie ugrzeczniony uśmiech Róży - i zmartwiał.
Jadwiga dziwiła się.
- Czemu nie poasystujesz swojej mamie! Czemu nie...
- ... I głos Milenki. Bawią się, pomyślał. Wyszedł zza drewutni. I zmartwiał.
- Milena!
Milenka, jego jedyna żyjąca córka, jego oczko w głowie... - ... kącie dorożki różę na krótkiej łodyżce. Sięgnął po nią i zmartwiał: herbaciana, nieco nadwiędnięta róża. Rozejrzał się wokół siebie w poszukiwaniu...
- ... nich z czerwoną latarką dawał znak, by się
zatrzymać.
Wojciuch zmartwiał. Miał wprawdzie słowacki dowód,
drugi już, i nazywał się Wojtech... - ... Po dwóch tygodniach wrócił mąż i jak ją zobaczył, to zmartwiał. Teresa nie mogła podnieść się z łóżka, takie miała napompowane...
- ... w powietrzu i trwała chwilę zawieszona, jakby wypatrując, a on zmartwiał cały; po dobrej minucie rozrzedziła się i bezszelestnie wsiąkła w...
- ... nigdy. Skulony puścił się biegiem skrajem chruśniaka, dopadł sernika. I zmartwiał. Nie było drabiny, a o wspięciu się po wygładzonej dębinie...
- ... jak zwykle spóźniony Lesio wszedł do biura, podpisał listę i zmartwiał. Radosnym gestem personalna podawała mu książkę spóźnień!
- Jak to?! - jęknął... - ... kurtkę.
Stał tak odwrócony tyłem do Adeli, która śledziła,
cała zmartwiała ze strachu, każdy jego ruch: tak samo
właśnie ściągał kurtkę... - ... szłam za nimi, do Kopernika, potem wróciłam do domu, ogłuszona, zmartwiała, chciałam to zrobić zaraz, ale zasnęłam nie wiadomo kiedy, zasypiając...
- ... które ciemniały w murze, okalającym szczyt baszty.
Przerażona tym widokiem, zmartwiała, zastygła w miejscu. A najeźdźcy po dawnemu śpiewali chrapliwie:
Lecą... - ... z nich właściwie zwariował, ona czy Słoń, a jednocześnie cała zmartwiała.
- Słyszeliśmy, że trzymacie u siebie Żydów powiedział .sołtys.
- Sołtys podpił... - ... praną koszulę, zawołał:
- Podążający za Cieniem! Ojalika! Podejdźcie, podejdźcie!
Ojalika zmartwiała. Zmrużyła oczy: usiłowała dojrzeć skryte we własnym jego cieniu oblicze... - ... To po naszemu. To rozumiem. W tym jest siła.
Joanna zmartwiała z bólu stoi oparta o Zabawnisię, która patrzy po kolei... - ... Wiesz, jakie słowa powtarzał ten podwładny? Chcesz wiedzieć?
- Tak - Sophie zmartwiała. - Chcę wiedzieć.
- Ten człowiek powtórzył kilkakrotnie "pańska żona" - Elisabeth aż... - ... nawet - nie czekać?! Żeby już ostatni
ślad?!
Adela leżała cała zmartwiała, z szeroko rozwartymi
oczyma. I nagle, czując całą beznadziejność
tego... - ... jakiś zapach. Nikły, delikatny, znajomy zapach, kojarzący się ze szpitalem.
Zmartwiałam. Miękka rękawica duńskiego policjanta... Temu facetowi coś upadło! Pułkownik nie...
