Nie buduje żadnej rzeczywistości. Nie kreuje żadnych postaci. Zaledwie kilka cieni, kilka typów do ilustrowania napisanych tez.<br><br> Film "Przełamując Fale" Larsa von Triera jest po prostu lepszym obrazem. Zwrócił na siebie uwagę jury w Cannes. A jurorzy tego akurat festiwalu miewają, nie wiedzieć czemu, wyjątkowo szczęśliwą rękę. Wystarczy przypomnieć Złote Palmy dla Lyncha czy Tarantino.<br><br> Duńskiemu reżyserowi udaje się prawie wszystko, począwszy od obsady, a skończywszy na umiejętności wpisania gnostyckich alegorii w rzeczywistość: przedstawienia alegorii nie za pomocą autoironicznych wykładów, ale poprzez rzeczywistość, poprzez przekonujące motywacje zachowań bohaterów. Jednak mówiąc o "lepszym" filmie nieuchronnie popadam w paradoks. Bo w tym wypadku