granicę dwóch ośrodków o różnej przezroczystości, nie biegnie już po linii prostej, lecz załamuje się, czyli - ulega refrakcji. To doskonale znane zjawisko dotyczy także światła wędrującego od ciał niebieskich i wpadającego w ziemską atmosferę. Astronomowie muszą uwzględniać refrakcję wtedy, gdy zależy im na dokładnym określeniu kierunku ku obserwowanemu ciału niebieskiemu. Refrakcja zwiększa przecież obserwowaną wysokość ciała niebieskiego nad horyzontem, co pokazuje rysunek. Wielkość refrakcji definiuje się bardzo prosto: jest to różnica między obserwowaną - czyli zniekształconą na skutek istnienia atmosfery - wysokością ciała niebieskiego, a wysokością, na jakiej znajdowałoby się ono, gdyby Ziemia nie miała atmosfery.<br>Cały problem z wprowadzeniem do obserwacji poprawki