robi na nim tak niewielkie wrażenie. Starzec splunął różowym sokiem i wzruszył ramionami.<br>"Smoki?" - przekazywał Pożeracz Chmur jego słowa. - "Pełno tu tego lata. Jakbym nie gonił, to by na łeb wlazły. Zawsze parę wiader mleka postawię, to wypiją i zwierzaki mi w spokoju zostawią. Po lasach sarny łapią, węże na bagnach. Da się żyć..."<br>Nawet nie bardzo mnie to zdziwiło. Te żyzne niziny i mokradła były już północną granicą występowania smoków, gdzie obie rasy, smocza i ludzka żyły tuż obok siebie i musiały jakoś się nawzajem tolerować.<br><br>Dwa dni później staliśmy wraz z Pożeraczem Chmur na samym końcu Półwyspu Wojennego. Przed