wiedziała, co znajduje się w samym środku, czuła, że nie powinna się tam zbliżać, wiał stamtąd chłód, którego się bała, i gdy nagle coś ją zepchnęło w tę okolicę, uciekała szybko najbliższym korytarzem, nie oglądając się za siebie. Na szczęście środek był tylko jeden, a korytarzy wiele i Joanna odkrywała coraz to nowe. Przechadzała się po nich, coraz dalej i dalej, i musiała przebyć długą drogę, by wydostać się powierzchnię, kiedy świat tego od niej wymagał. Gdy w końcu pojawiała się na zewnątrz i gdy już, już miała coś powiedzieć, sytuacja zwykle się zmieniała. I choć te minione sytuacje straciły na znaczeniu od