Tymczasem ostatnimi dniami wciąż chodził pijany. Magwer rozumiał strach przyjaciela, lecz mimo to ta nagła przemiana wydała mu się dość dziwna. Tym bardziej, iż Rodam wciąż obiecywał, że więcej wódki do ust nie weźmie, a na każde kolejne spotkanie przychodził pijany jak bela.<br>No i to dziwne wspomnienie. Magwer nie odtworzyłby w myślach najwyraźniejszych zapachów z tamtej mieszaniny, którą przed nim otworzył zwierzęcy umysł. Co tu więc mówić o woni nawet psim nosem ledwie postrzeganej. Co oznaczała? Skąd przypłynęła? Magwer nie mógł znaleźć odpowiedzi. Czuł jednak, że to ważne.<br>Był zły, że wciąż myśli o tamtych sprawach. Wszak już wieczorem przyjdzie