szczęścia na nowej drodze życia.<br>- Może się jeszcze kiedyś spotkamy, panie Janku - powiedział ściskając mi mocno dłoń. Odeszliśmy z panią Janiną. Właśnie zbliżały się do profesorostwa Tubalnych dwie staruszki: te się już niczego nie bały oprócz potępienia wiecznego. Pani Janina obserwowała spod oka ludzi zgromadzonych na peronie.<br>- O, ten mi pachnie - szepnęła. - I ten drugi. Ja mam dobry węch.<br>Nie podnosiłem oczu, by nie spotkać spojrzenia panów, posądzonych przez panią Janinę o wykonywanie na dworcu czynności służbowych. Chciałem, żeby mi było wszystko jedno. Wyszliśmy z dworca i postanowiliśmy przejść pieszo do Starego Miasta, gdyż tak pięknie świeciło słońce.<br>- Czuję się jak