przedstawiają swoich niemieckich bohaterów z taką samą epicką czułością, jak inni twórcy kresowych nosicieli polskości.<br> Stefan Chwin opisuje "odyseje" czy "homeriady" przedmiotów z kronikarską dokładnością, często stylem heroikomicznym. Proza ta jest równocześnie kontemplacją nieobecności i umierania przedmiotów. Dyskurs heroikomiczny zmienia się miejscami w misterium śmierci i zmartwychwstania rzeczy, które nawiedzają pamięć i wyobraźnię jak duchy przodków: <br>&lt;gap&gt;<br> Ten "nurt niemiecki" prozy współczesnej jest mi szczególnie bliski, gdyż wychowałam się we Wrzeszczu, w poniemieckim mieszkaniu, pełnym "pamiątek" obcej rodziny, które mój Dziadek, po stracie wszystkich swoich rzeczy w getcie, uszanował i uznał za swoje własne. W dzieciństwie podziwiałam doskonałość niemieckich przedmiotów gospodarstwa domowego