i zajmie jego miejsce na nieostygłym jeszcze i nie wywietrzonym rogu ulicy"&lt;/&gt;.<br>W latach międzywojnia na nic się zdało rozporządzenie prezydenta RP z 14 października 1927 roku o zwalczaniu włóczęgostwa i żebractwa, wydane z mocą ustawy. Przewidywało ono w art. 24 środki zapobiegawcze wobec żebraków: domy pracy dobrowolnej, przymusowej oraz przytułki, a także środki karne: art. 25 groził karą więzienia od 6 miesięcy do dwóch lat żebrakom posiadającym dostateczne środki utrzymania; w razie recydywy: od roku do pięciu lat.<br>Przepisy te okazały się martwe (nie było ani odpowiednich zakładów, ani miejsca w więzieniach), jak martwe są i obecne artykuły kodeksu wykroczeń