Udaję, że zasypiam. Czuję, siedzi przy mnie, patrzy na mnie. Po chwili cichutko wstaje. Pewnie wraca do fortepianu! Wytrzymuję, jak mogę najdłużej, z zamkniętymi oczami, wreszcie otwieram je: oszukał mnie! Gra! Porusza ustami, jakby nucił! Palce fruwają nad klawiaturą. <br>Wybucham płaczem: <br>- Och, czemu ja jeszcze żyję! <br>I wtedy naprawdę się rozgniewał. <br>- Przestań! Ja muszę grać! Czy ty nic nie rozumiesz?! Daj mi nareszcie pracować! <br>Krzyk - tego mi było trzeba! Zobaczyłam nagle wszystko bardzo jasno i przestałam płakać. Usiadłam na tapczanie. <br><br>- Wezmę proszek. <br>Czuję w środku lodowate zimno. Głos brzmi spokojnie. Ani śladu rozszlochanej histerii: <br>- Jestem dla ciebie takim ciężarem... <br>- Nie mów