do Jadwigi pełno poczciwych nowinek o jakimś Mieczysiu, który zrobił się "podobny jak dwie krople wody do Józia", o jakiejś Stefci, która "wygląda bardzo dobrze", a równocześnie notatki w dzienniku z tego samego dnia rozpaczliwie wykrzykują: "Czemu?... Po co? Boże, ratuj! O, biedo mojego serca!... Co za męka... Od X wieści żadnej. Męka straszna, nie wiem, co czynić... Samotność bez granic [...] znikąd ratunku. Nie ma u kogo poradzić się o nic, z niczym zwierzyć się"...<br><br>Jeśli jednak "ptak skrzydlaty" znów przyfrunie, ucałuje dłoń aż trzykrotnie, a rozmowa z nim będzie serdeczna, świergotliwa, to dzień ciężki i ponury zmieni się w jasny