nad zdobyciem amunicji i jej zużytkowaniem.<br> Czas niepowstrzymanie szedł naprzód. W kilka lat od momentu zobaczenia na "Kościuszce" kolubrynki znalazłem się znów na tym statku, jako drugi oficer. Kapitan Eustazy Borkowski dowodził w tym czasie transatlantykiem "Batory", a sławnego działka na jego dawnym miejscu nie spostrzegłem. Zainteresowany jego zniknięciem, zacząłem wypytywać "tubylców", to znaczy "kościuszkowców", którzy nie przeszli z kapitanem na "Batorego". Z usłyszanych długich i barwnych relacji, mocno niekiedy różniących się między sobą, przytoczę urywki tych, które najwiarygodniej tłumaczą zniknięcie kolubrynki.<br> "Przez pewien czas - mówił jeden z rozmówców - POKŁAD o niczym innym nie marzył, jak o oddaniu z armatki salutu