Teraz Andrzej odgarnia mi włosy. <br>- Kocham tę bliznę. Zawsze będę ją kochał. <br><br>- A mnie?<br>- No... może i ciebie... troszeczkę.<br>Całuje mnie. W tę bliznę, we włosy, w oczy...<br> Czuję się dobrze, i tak bardzo chce mi się żyć! Staram się nie myśleć o czekającej mnie jeszcze wizycie w klinice. I zachowywać się, jakbym była już zupełnie zdrowa. Ale nie zawsze udaje się nie myśleć. A jeśli to tylko pauza przed nowym atakiem? A jeśli to jednak we mnie tkwi i tylko się przyczaiło? <br>Usiłuję nadgonić zmarnowane miesiące. Może mi się uda zrezygnować z dziekańskiego urlopu i zaliczyć wszystko na zimowej sesji. I