dygotać
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... patrząc na mnie z wysokiego nieba, a ja ze zgrozy dygotałem.
Po co mi było maczać palce w źródle tajemnic?
Po... - ... spać, ani jeść, choć Melania szczególnie mi dogadzała. Po prostu dygotałem ze strachu jak za dawnych, dobrych czasów. Wyznaczonego dnia doktor...
- ... się na wodzy, aby jej nie spłoszyć. Ale wewnętrznie znowu dygotałem z pożądania.
Zaprosiłem ją na przekąskę do małej restauracyjki na... - ... snu, w donaszanym po Krysi marynarskim paletku ze złotymi guzikami, dygotałem z zimna. Cały teren stacyjny pogrążony był w gęstej mgle...
- ... chłopcy stali przerażeni i spoglądali tylko na
pana Kleksa. Ja dygotałem wprost z oburzenia i uczucia przykrości.
Sala stopniowo opróżniała się... - ... To musi się źle skończyć! Teraz mnie chciało się płakać, dygotałem ze strachu, odwróciłem się więc i z całej siły przytuliłem...
- ... porze drogą przez las szło powoli dziecko. Małe jego serduszko dygotało z lęku, ale szło odważnie, bo Warmia miała sporządzić dla...
- ... zamykanych drzwi.
- Proszę usiąść - powtórzył Jerzy spokojnie. Wszystko w nim dygotało. Uważał na ręce policjanta.
- Chcemy omówić pana warunki... - Ja...
- Chwileczkę... - ... od tremy palce prawie ślizgały się po klawiaturze, a serce dygotało gdzieś w gardle. Ale to wspomnienie zaciera się, jest już...
- ... języczkami płomienie lamp olejnych rozświetlających korytarz. Gdy umilkł, długo jeszcze dygotało powietrze w murach dawnej oficyny łazienkowskiego pałacu - - W chwilę później...
- ... obracać, tworząc coś na kształt ognistego młyna; powietrze całymi taflami dygotało i gięło się od żaru, którego ośrodek począł się równocześnie...
- ... Może to ja powinnam była jemu posłać kwiaty?
Całe niebo dygotało nad nimi, suche ognie zapalały się po kilka naraz. Nie... - ... ścianami, tak zimny, że kiedy na dworze upał, tu się dygotało, nie wydawał mu się interesujący. Teraz wyżebrał klucze od szaf...
- ... klasy orkiestrowej i owego szczupłego, tak szalenie zdenerwowanego dyrygenta, że dygotały mu ręce i na początku trudno niemal było się zorientować...
- ... zababrany czerwienią łachman.
Krzyk skonał w gardle Ciri. Ręce jej dygotały, gdy sięgała po miecz.
- Morderca - powiedziała, dziwiąc się obcości swego... - ... go po głowie.
Adaś usiadł chętnie, gdyż nogi pod nim dygotały. Rozmyślał z rozpaczliwym pośpiechem nad tym, co im powie.
"Awanturnik... - ... zawołał ostro. Sięgnąłem do kieszeni marynarki, przewieszonej przez poręcz krzesła. Dygotały mi ręce. Los o mnie nie zapomniał. Będzie to pewno...
- ... ciepły, żywy płomień odmieniał budowle, przydawał uroku. Ponad konarami drzew dygotały ognie gwiazd, ogromnych, szklistych, jakby niebo opuściło się między domy...
- ... Łatwo było powiedzieć "nie bój się", kiedy pod Perełką nogi dygotały przeraźliwie. Tajemniczy człowiek pociągnął go w głąb korytarza. Gdy zatrzymali...
- ... gwałtowne walenie w drzwi.
- Gestapo! - szepnęła Diana.
Zamarliśmy oboje. Drzwi dygotały od natarczywych uderzeń.
Włożyłem buty, które zdążyłem już zdjąć, i...
