Słowo cinkciarz jest świadectwem dawnej epoki, kiedy to nie można było legalnie kupować ani sprzedawać obcej waluty. Jeśli ktoś chciał nabyć dolary, marki czy funty lub zamienić je na złotówki, musiał zrobić to za pośrednictwem nielegalnego sprzedawcy zwanego właśnie cinkciarzem.
Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia tej nazwy. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza jako źródło tego słowa wskazuje angielski rzeczownik chink ‘moneta, pieniądze’. Prawdopodobne jest również to, że cinkciarz powstał jako słowo dźwiękonaśladowcze – trudniący się pokątnym handlem walutą panowie gromadzili się w miejscach uczęszczanych przez zagranicznych turystów (w hotelach, na lotniskach, przed bankami itd.) i nagabywali ich, szepcząc change money, co w ich wykonaniu brzmiało jako „czińć many”. I to właśnie początek tej frazy stał się – moim zdaniem – podstawą utworzenia słowa cinkciarz. Jest to bowiem nazwa potoczna, stworzona przez zwykłych użytkowników języka, a ci w używaniu języka (i tworzeniu jego elementów) kierują się na ogół obserwacjami życia codziennego.