Czy od strony treściowej można powiedzieć, że oba tematy są zamienne:
Życie małżeńskie w świetle twórczości Jana Nowaka
Życie małżeńskie w twórczości Jana Nowaka?

Szanowni Państwo,
bardzo proszę o pomoc w określeniu przedziału czasowego po roku 2000. Mianowicie czym zamienić: w drugiej połowie lat 2010.? Lata 2010. brzmią dziwacznie, czy to poprawne? Wiadomo, że są lata 90., ale nigdy nie spotkałam się z takim określeniem po roku 2000. A może lepiej: w środku drugiej dekady XXI w.?

Szanowni Państwo!
Według Państwa definicji członek to osoba lub jednostka prawna należące do jakiejś grupy, organizacji. Czy członkostwo musi być formalne, by być, stać się członkiem? Może wystarczy czuć się członkiem jakiejś organizacji? Czym się różni członek od uczestnika czegoś?

Z poważaniem – Witold Dociekliwy

W książce Na wschód od Edenu w tłumaczeniu p. Bronisława Zielińskiego słowo ranczo było używane przez tłumaczącego w formie rancz w mianowniku, natomiast w dopełniaczu ranczu. Nigdzie indziej nie spotkałem się z taką formą, również w internecie nic nie ma na ten temat. Czy może być ona używana?

Szanowni Państwo!
W książce Tomek u źródeł Amazonki pojawia się wyraz kuźma. Tak autor określał ubiór noszony przez Indian. Słowo wygląda swojsko, ale nigdzie nie mogę nic znaleźć na temat kuźm. Proszę o informację, co to jest lub było.

Dziękuję i pozdrawiam
Marcin Nowak

Mam wątpliwości dotyczące wyrażenia palma sabałowa. Czy jest ono poprawne? Pojawia się w wielu poradnikach, reklamach farmaceutycznych, ulotkach, choć gatunek z rodziny Sabal nazywa się palmą sabalową.

Będę bardzo wdzięczna za odpowiedź.

Z wyrazami szacunku
Maja Janczykowska-Kuna

Szanowni Państwo,
prawdopodobnie gdzieś w Internecie natknąłem się na słowo kierująca jako określenie kierowcy, z zaznaczeniem płci osoby prowadzącej pojazd. Słowo to wzbudziło moją sympatię i chętnie się nim posługiwałem, również (co przyznaję ze skruchą) poprawiając Internautę który napisał o pewnej pani (w dopełniaczu) kierowczyni.
Chciałem zapytać o poprawność obu słów i które z nich (jeśli w ogóle któreś) polecacie Państwo do stosowania.

Sytuacja wyglądała następująco – wraz ze współpracownikiem analizowaliśmy kod źródłowy programu komputerowego, którego jestem autorem. Mimo iż jestem jedynym twórcą tego oprogramowania, wiele części składowych powstawało na podstawie dostępnych publicznie materiałów, dokumentacji, inspirowałem się również innymi otwartymi dla nas projektami. W pewnym momencie nadszedł czas na analizę fragmentu kodu źródłowego, którego logikę i algorytm, który realizuje, wymyśliłem sam, bez inspiracji ze stron trzecich. Aby podkreślić ten fakt, użyłem sformułowania „jest to mój autorski pomysł”. Inny współpracownik wyłapał ten fragment i zdecydowanie się jemu przeciwstawił, sugerując, iż jest to tautologia, i wystarczyłoby powiedzieć mój pomysł. Kolegi nie przekonały moje tłumaczenia, iż mój pomysł mógłby być poparty zewnętrznymi inspiracjami, a konstrukcja mój autorski pomysł podkreśla to, że idea analizowanego fragmentu programu jest całkowicie wymyślona przeze mnie, bez wpływów zewnętrznych.

Zatem pytanie wygląda następująco – biorąc pod uwagę powyższe – czy użycie w takim kontekście sformułowania mój autorski pomysł jest błędem językowym, czy też nie?

Proszę o odpowiedź, czy podane zdanie jest zapisane błędnie. Jeśli tak to dlaczego:
Nie, nie można tego powtórzyć. Była to odpowiedź na pytanie: Czy można to powtórzyć?
Chodzi o podwójne użycie partykuły nie.
Dziękuję.

Dzień dobry!
Czy używanie i powoływanie się na leksykalną definicję językową dla określeń zboczeniec i wynaturzenie w stosunku do osób homoseksualnych znajduje uzasadnienie językowe? Czy jest dopuszczalne?

Pozdrawiam,
Bartosz Staszewski

Szanowni Państwo!
Zaintrygowała mnie Państwa definicja wyznania https://sjp.pwn.pl/sjp/wyznanie;2541325.html, z której wynika, że wyznanie, to jest religia. Czy aby na pewno pojęcia wyznanie oraz religia są tożsame? Może to tylko niezbyt zgrabnie skonstruowana definicja?

Z poważaniem
Michałowicz

Szanowni Państwo,
czy informacja, jaką znalazłem w internecie, że niektóre słowa z socjolektu więziennego (majcher, kimać, siwrać itp.) mają swoje korzenie w języku greckim, ma podstawy naukowe?

Z wyrazami szacunku
Piotr Michałowski

Pracując w branży wiertniczej, mam do czynienia z koniecznością opisywania wykonanego w otworze rdzeniowania. Od lat używam, prawdopodobnie kopiując sformułowanie z prac moich poprzedników, słowa przerdzeniowano. Ostatnio zarzucono mi, że jest to niepoprawna forma i nie powinnam jej używać. Mam świadomość, że jest to słowotwórstwo, ale czy na potrzeby branżowe nie można użyć takiego wyrażenia, czy jest ono faktycznie niedopuszczalne.
Pozdrawiam
Dorota Strzelecka

Od pewnego czasu w języku polskim upowszechnił się przymiotnik kompulsyjny, co widać m.in. po tytułach książek: Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub Terapia zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego dzieci i młodzieży. Według mnie jest on nieuzasadniony etymologicznie – w przeciwieństwie do znanego od lat przymiotnika kompulsywny (ang., fr. compulsive, łac. compulsivus). Proszę o krótki komentarz w tej sprawie.

Szanowni Państwo!
Chodzi mi o określenie wyznanie. Czy dotyczy ono tylko i wyłącznie chrześcijaństwa, czy może w łamach innych religii też występują różne wyznania? Na przykład islam dzieli się na sufizm, salafizm i inne nurty, ale właśnie – nurty. Nie widziałam, żeby islamskie nurty nazywane były wyznaniami, ale może tak też można?

Z poważaniem – Witek M.

Czy słowo ciuszek ma wydźwięk negatywny? Np. chciałabym kupić jej ciuszki, chciałabym pooglądać jej ciuszki?

Szanowni Państwo,
wpadłem w pewne zakłopotanie, gdy zagłębiłem się w różnice pomiędzy słowami arogancki i zarozumiały. Moje pytanie brzmi: czy te terminy są w pełni zamienne? Czy istnieje jakaś językowa różnica w użyciu którego z tych terminów, czy też każdy arogant będzie jednocześnie zarozumialcem i odwrotnie?

Dot. odpowiedzi z 28.01.2019 na pytanie „Czy użycie zbieranie pieniążków (a nie pieniędzy) jest poprawne?”.

W 500 zagadkach o języku polskim Andrzeja Markowskiego jest rozdział pt. Do magli szła w krawatce, a w nim pytanie o chlebuś i kawusię. W odpowiedzi czytamy, że to krakowski regionalizm (sic!), a dalej: „Jeśli w Krakowie ktoś pyta: Czy dolać jeszcze trochę kawusi, a może dołożyć chlebusia?, nie znaczy to wcale, że traktuje pytanego jak dziecko (...). Tak się tam po prostu mówi”.

Szanowna Pani Profesor!
Natknęłam się w książce na zdanie: Przekonaliśmy się, że bez względu na słabości ludzi różnych wyznań wyznania te nadawały kierunek i cel milionom. Nie rozumiem go. Nie wiem, o jakie te wyznania chodzi. Czy o wyznania religijne tych ludzi? A może o jakieś wyznania, które poczynili? Z reszty treści, która się tu nie zmieści, też to nie wynika.

Z poważaniem
Hudała

Dzień dobry,
uprzejmie proszę o pomoc w rozwiązaniu pewnego sporu, którego przedmiotem stało się dwojakie postrzeganie zabarwienia słowa pragmatyk, osoba pragmatyczna. Wedle jednej strony jest ono neutralne i określa osobę praktyczną, trzeźwo rozumującą i realistyczną a wedle drugiej określenie to jest pejoratywne i oznacza osobę, która bez skrupułów i liczenia się z konsekwencjami realizuje swoje cele. SJP PWN nie rozwiązuje tej kwestii w sposób jednoznaczny.

Z góry dziękuję,
F. Gajewski