Polski pupil wywodzi się od łacińskiego pupillus ‘sierota’. Początkowo bowiem pupil oznaczał osobę (zwykle młodą, dziecko), która pozostaje pod czyjąś opieką. Z tego samego źródła łacińskiego wywodzi się angielskie pupil ‘uczeń’.
Natomiast angielskie pupil ‘źrenica’ wywodzi się z innego źródła – przywędrowało do języka angielskiego z francuszczyzny, w której znalazło się jako zapożyczenie łacińskie. Łacińskie pupilla to ‘laleczka, mała dziewczynka’ (zdrobnienie od pupa ‘dziewczynka, lalka’. Centralna część oka została nazwana laleczką, dlatego że gdy widzimy swoje odbicie w oku innej osoby, to nasza postać jest mała – tak jak lalka.
Przywołane tu słowa łacińskie: pupillus ‘sierota’ i pupa ‘dziewczynka, lalka’ mają wspólne pochodzenie – oba wywodzą się od pupus ‘chłopiec’, jednak nie miało to wpływu na rozwój znaczeń ich kontynuantów w języku angielskim, a tym bardziej w polskim.
Zgodnie z zasadą przedstawioną na stronie głównej poradni odpowiadam tylko na jedno pytanie.