Zmiany językowe mają raczej charakter ewolucyjny, a nie rewolucyjny. Dotyczy to także kształtowania się pola semantycznego „kolory”.
Z prajęzyka polszczyzna odziedziczyła niewiele nazw, m.in. nazwy niemotywowane: biały, czarny, żółty, oraz motywowane: czerwony (od czerw), zielony (od ziele), złoty (od złoto). System gramatyczny polszczyzny umożliwiał tworzenie nazw różnych odcieni kolorów podstawowych, np. od biały:

• formacji: bieluchny, bieluczki, bieluśki, bieluńki, bielutki, bieluteńki, bielusieńki, białasy, białawy, bielszy;
• wyrazów złożonych, np. mlecznobiały, śnieżnobiały, brudnobiały, srebrnobiały, szarobiały, jaskrawobiały, siwobiały, szarobiały, srebrzystobiały, złotobiały; białożółty, białozłoty, białomleczny;
• wyrażeń porównawczych, np. biały jak kreda, biały jak papier, biały jak śnieg, biały jak lilia, biały jak gołąb, biały jak alabaster;
• nazw kolorów złożonych, np. białoczerwony, białożółty, żółtozielony, złotoczerwony.

W funkcji nazw kolorów występowały przymiotniki pochodne od nazw przedmiotów o charakterystycznej barwie, por. niebo → niebieski, morze → morski, piasek → piaskowy, trawa → trawiasty, śmietanka → śmietankowy, krem → kremowy, len → lniany, marchew → marchewkowy, buraczek → buraczkowy, groszek → groszkowy, róża → różowy, fiołek → fiołkowy, pomarańcza → pomarańczowy, cytryna → cytrynowy, słoma → słomiany, bursztyn → bursztynowy.
Ostatnią grupę stanowią zapożyczenia. Te wcześniejsze już się zasymilowały i nie są odczuwane jako obce, np. beż, te nowsze zachowują oryginalną pisownię, np. écru.
A co do wyrazów beż, beżowy to warto wiedzieć, że pojawiły się w polszczyźnie w końcu XIX w. jako zapożyczenie z fr. beige (laine) 'barwa naturalnej (tzn. niefarbowanej) wełny owczej'. Ta barwa była wcześniej określana m.in. wyrazami piaskowy, kremowy, śmietankowy, cielisty, lniany, płowy, platynowy, blond. Zakres ich użycia jest uwarunkowany kontekstowo.